یاری و کمک بە دموکراسی و دموکراتیزاسیون

یارسان مدیا
‏08‏.11‏.2021

 

Democracy assistance and democratization

دانشگاە برگن

دانشکدە علوم سیاسی تطبیقی

پاییز ٢٠١٢

امیر سلیمی

 قسمت سوم

 

ثاوس و گیل (ص. 53)، می‌نویسند: «اما در مورد پیمان‌ها یک نابهنجاری وجود دارد: آنها با ابزارهای غیر دموکراتیک به سمت دموکراسی حرکت می‌کنند. آنها به وسیلە چند بازیگر مورد مذاکره قرار می‌گیرند، رقابت پذیری و مسئولیت پذیری را کاهش می‌دهند، سعی می‌کنند دستور کار و نگرانی‌ها و خط مشی سیاسی را ساختاربندی کنند، و اصل برابری شهروندان را مخدوش می کنند. “(آلوارز 2012).

 

معضل سوم، معضل سیستماتیک، که در مرحله گذار ضروری است، این است که چه کسی حق مالکیت مدیریت این انتقال را دارد. دولت‌های همسایە، قدرت‌های بزرگ و نیروهای داخلی علاقه‌مند به مشارکت در این رابطه برای تأمین و تضمین منافع خود هستند. کنترل یا مدیریت این فرآیند موضوع اصلی بین جامعه بین المللی و جامعه محلی/بومی است. ایجاد صلح موقت گاهی منجر به برخی مداخلات خارجی در کنترل روند سیاسی می‌شود. از آنجایی که فعلاً در دوره پس از جنگ فقدان احزاب سیاسی مستقر یا جامعه مدنی قدرتمند وجود دارد، بنابراین تعامل و مداخله بین المللی برای تقویت مهم نیروهای سیاسی معتدل محلی و سایر گروه‌های موجود در جامعه مهم خواهد بود، و در نتیجه روند دموکراسی‌سازی (دمکراتیزاسیون) را تسهیل می‌نماید.

معضل سیستمی به موضوع مالکیت اشاره دارد، این مربوط به کنترل بین المللی در مقابل کنترل محلی و فرآیندهای دموکراسی سازی و ایجاد صلح است. مشارکت طرف/نیرو سوم در ایجاد صلح ممکن است معضل صلح در مقابل دموکراسی ایجاد کند. از یک سو، هدف از مشارکت بین المللی برای تحولات دموکراتیک است. برای ارتقای ثبات و نهادهایی برای مدیریت منازعات و اضداد منافع، اما از سوی دیگر، هم ایجاد صلح و هم دموکراسی‌سازی به تعهد مردم محلی و نخبگان بستگی دارد.»

( Jarstad and Sisk, 2009:24)

 

در مواردی که مدیریت فرآیند بین‌المللی گسترده و مالکیت محلی ضعیف است، بی‌اعتمادی در بین مردم نسبت به دموکراسی وجود دارد به طوری که ساختار (دولت) رسماً در برابر شهروندان کشور مسئول نیست. این می‌تواند منجر به تضعیف و بیگانه شدن ایده دموکراسی و معکوس شدن روند صلح شود. بیم آن می‌رود که مشارکت گسترده و زیاد بین المللی منجر به وابستگی و تضعیف حمایت از ایجاد صلح در میان شهروندان شود. ادارات بین المللی دموکراسی‌های نماینده نیستند، بلکه نهادهایی هستند که توسط سازمان‌های بین المللی ایجاد و ادارە می‌شوند. می‌توان گفت که مشروعیت آنها از دو منبع سرچشمه می‌گیرد: از اختیارات بین المللی آنها و از این ایده که آنها نگهبانان یا نگهبانانی (ولی امر، وصی و وکیل) هستند که باید از منافع مردم محلی مراقبت و حمایت کنند. قرار بر این است کە روند صلح بر اساس شرایط شهروندان انجام شود و خواسته‌های آنها برآورده نماید. “حمایت بین المللی همچنین می‌تواند “فرهنگ وابستگی” را تقویت کند. این امر به ویژه برای حمایت از ایجاد صلح و دموکراسی مشکل‌ساز است، زیرا این فرآیندها باید بر اساس نیازهای محلی باشد و توسط مردم در جامعه سازنده هدایت شوند.

Jarstad and Sisk, 2009: (28))

 

پایان قسمت سوم

ادامە دارد…

امیر سلیمی

اسلو،

٧ نوامبر ٢٠٢١

[wpforms id=”4110″ title=”true”]