آبان

یارسان مدیا
‏دوشنبه‏، 27‏ ژانويه‏ 2020

سید بشیر ابراهیمی(شاه ابراهیمی):
همه ساله پس از سال ۱۳۸۰ ،۲۷آبان ماه بهانه ای برای دیده شدن و شنیده شدن یک ملت با آیینی و باوری دیرین ولی پنهان و گم شده.

مراسم یادبود سید خلیل عالی نژاد بهانه‌ای برای به نمایش گذاشتن اتحاد ،هویت و رسالت آیینی یک ملت که عده کثیری از یارسانیان، در آن روز با باهم بودن و در کنار هم بودن، یک صدا و یک دل، با نواختن تنبور دلنشین حضور به هم می رسانند. آحاد مردم از اقصا نقاط ایران برای دیداری چند ساعته،گویی جشن برپاست ولی بهانه گردهمایی فراموش می‌شود که فقدان و شهادت است فراق و دوری مردی بزرگ عاشق وقتی دست در دست تنبور می‌داد ندای خوش و دلنشین لرزه بر دل ها طنین انداز می کرد گوی قیامتی را مشق میدهد او که بود چه می خواست سلاح رزمی اش چه بود؟

سید خلیل عالی نژاد را همه با محاسنی بلند چهره ای آرام ودلنشین،صدای خوش و سازش که سلاحش بود می شناختند. همیشه کوچکترین فرصتش را غنیمت می‌شمارد و ساز را در دل گرفته و آنچه که در دل داشت را بر زبان فریاد میزد همواره از معشوق سخن می گفت مولا جانم جان جانم مولا جانم از ایشان می پرسیدی تو کیستی و سخن از چه داری هرگز از مال و ثروت سخن نمی گفت از سیاست و قدرت حرفی برای گفتن نداشت سخن معروف اش از خاقانی بزرگ زمزمه می کرد هیچ اگر سایه پذیرد من همان سایه هیچم درک و فهم و پیغام این شاه بیت بسیار گران و دشوار است اما برای سایه هیچ هیچ کجا امن نبود.

سید خلیل در اواخر دهه شصت از شهر و زادگاهش به غربت تبعید شد به چه جرمی؟ کدامین گناه ناکرده؟… هنوز هم پس از سه دهه بر کسی معلوم نیست‌.

سایه هیچ مدتی را در پایتخت مشغول به آموزش و یادگیری موسیقی شد آموزش آنچه که آموخته بود و یادگیری آنچه که نمی دانست .

برای شنیده شدن و دیده شدن و رساندن پیغامش آنچه در دل داشت بدان یادگیری ومدرک دانشگاهی نیاز داشت آموزش موسیقی تنبور و آیین یاری به دلباختگانش و مریدانش و یادگیری و فراگیری حرفه ی موسیقی در سطح دانشگاه سال ها زندگی در تهران و اخذ مدرک دانشگاهی پس از آن چطور و چگونه راهی غربتی دگر و دور تر شد!

هیچکس نمیداند به کشور سوئد و به بهانه تدریس و آموزش موسیقی سفری که دیگر بازگشتی در پی نداشت و در این سفر او به یک عاشق بی قرار تبدیل شده بود.

در یکی از روزهای آبان(2001.11.18)

در کلاس تدریس و بنا به گفته ها که باز کمتر کسی از اصل واقعه به صورت مستند خبر دارد عاشق بی قرار به اتش کشیده شد واز میان ما رخت بربست و به دیار باقی شتافت. پس از آن همه ساله در ۲۷ ابان عده کثیری از دوستداران عاشقانش بر سر مزارش گرد هم جمع می شوند و با یاد و خاطره و اندیشه اهداف عاشق بی قرار را گرامی می دارند جای تعجب است با محدودیت های فراوان در فضایی بسیار خفقان و امنیتی با بهانه های گوناگون چه بهانه هایی برای چه آن هم بر کسی معلوم نیست این همه اتفاقی می افتد در سایه هیچ، هیچ کس نمی داند هیچ کسان که هستند وچه می خواهند.

امسال در ابان نودو هشت کسی ندانست که چگونه آبانی را سپری کردیم و شاید هم دانستند و باز هم ما را ندیدند.

هیچکسان در اوج خفقان در مقابل مردم ظاهر شدند مردمانی با دستهای خالی مردمان بی دفاعی که برای تسکین دل نا آرام خود،تجدید قرار عاشقی میکنند با او… هیچکس ندانست که چه بر سر یارسانیان آمد،به چه شکل مراسم و یادبود خود را برپا کردند. چه بر سر ما آورده اند مردمی شده ایم که صدایی نداریم و مارا خفه میکنند ،نمیگذارند صدایمان را کسی بشنود آنهم برای خواسته ای که ساده ترین است و باید حق طبیعی ما باشد.

مردم یارسان به اجبار محکومند و در ظاهر آنها را تابع می خوانند اما یارسان تابع نیست بلکه فریاد او بی صداست.می خواهد اما نمی تواند با صدا دردش را بگوید،آب میشود همچو شمع . درد فراوان است و ناگفته ها بسیار…

اما آبان امسال رنگ و بویی دیگر داشت،نه تنها برای ما بلکه برای کل ملت ایران،هزاران نفر برای احقاق حق خود به خیابان ها آمدند اما سهمشان مرگ و خون شد. مردم ایران هم همانند یارسان درد خفقان را کشیدند و صدایشان به هیچ کجا نرسید.

وقتی خانواده هایی را میبینم که قبری ندارند تا برای فرزند جوانشان گریه کنند یاد روزهای آشنایی می افتم ، ما این روزها را دیده ایم این دردها را کشیده ایم اما چهل سال پیش و شد تکرار روزها و خاطراتی دردآور برای خانواده ام بعد از سی و چندی سال هیچکسی نشنیده شاید هم نخواستند بشنوند پدر بزرگی که شبانه برای حفظ اعتقادات و آیینش روانه زندان شد و خانواده ای که بی پدر و بدون سرپرست به مسیر ادامه دادند وگروهی که بزرگشان را از دست دادند.

آری قبری نبود که بر سر مزارش گریه کنند و دیوانی نبود که خواستار عدالت شوند همانند امروز که بعد از چندین سال همه ملت ایران به مانند یارسان محکوم به سکوت شده اند. ما همه همدردیم و زندانی یک زندانبان هستیم،خونها داده ایم و در این راه سید خلیل ها و سید یارمراد ها فدا شده اند…

بیایید برای احیای حق یکصدا شویم.

سید بشیر ابراهیمی(شاه ابراهیمی)